uitzwaaien
Dutch
Etymology
Compound of uit + zwaaien.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈœy̯tˌzʋaːi̯ə(n)/
Audio (file) - Hyphenation: uit‧zwaai‧en
Verb
uitzwaaien
- (transitive) to wave goodbye during departure (usually by those who are seeing the departer off, occasionally used of the departer)
- (intransitive) to swing outward
Inflection
| Inflection of uitzwaaien (weak, separable) | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| infinitive | uitzwaaien | ||||||||
| past singular | zwaaide uit | ||||||||
| past participle | uitgezwaaid | ||||||||
| infinitive | uitzwaaien | ||||||||
| gerund | uitzwaaien n|- class="vsHide" style="background: #E6E6FF;" | main clause | subordinate clause | ||||||
| present tense | past tense | present tense | past tense | ||||||
| 1st person singular | zwaai uit | zwaaide uit | uitzwaai | uitzwaaide | |||||
| 2nd person sing. (jij) | zwaait uit | zwaaide uit | uitzwaait | uitzwaaide | |||||
| 2nd person sing. (u) | zwaait uit | zwaaide uit | uitzwaait | uitzwaaide | |||||
| 2nd person sing. (gij) | zwaait uit | zwaaide uit | uitzwaait | uitzwaaide | |||||
| 3rd person singular | zwaait uit | zwaaide uit | uitzwaait | uitzwaaide | |||||
| plural | zwaaien uit | zwaaiden uit | uitzwaaien | uitzwaaiden | |||||
| subjunctive sing.1 | zwaaie uit | zwaaide uit | uitzwaaie | uitzwaaide | |||||
| subjunctive plur.1 | zwaaien uit | zwaaiden uit | uitzwaaien | uitzwaaiden | |||||
| imperative sing. | zwaai uit | ||||||||
| imperative plur.1 | zwaait uit | ||||||||
| participles | uitzwaaiend | uitgezwaaid | |||||||
| 1) Archaic. | |||||||||
Derived terms
- uitzwaaier