uitjouwen
Dutch
Etymology
Compound of uit + jouwen.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈœy̯tˌjɑu̯.ə(n)/
- Hyphenation: uit‧jou‧wen
Verb
uitjouwen
- (transitive) to jeer at
Inflection
| Inflection of uitjouwen (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | uitjouwen | |||
| past singular | jouwde uit | |||
| past participle | uitgejouwd | |||
| infinitive | uitjouwen | |||
| gerund | uitjouwen n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | jouw uit | jouwde uit | uitjouw | uitjouwde |
| 2nd person sing. (jij) | jouwt uit | jouwde uit | uitjouwt | uitjouwde |
| 2nd person sing. (u) | jouwt uit | jouwde uit | uitjouwt | uitjouwde |
| 2nd person sing. (gij) | jouwt uit | jouwde uit | uitjouwt | uitjouwde |
| 3rd person singular | jouwt uit | jouwde uit | uitjouwt | uitjouwde |
| plural | jouwen uit | jouwden uit | uitjouwen | uitjouwden |
| subjunctive sing.1 | jouwe uit | jouwde uit | uitjouwe | uitjouwde |
| subjunctive plur.1 | jouwen uit | jouwden uit | uitjouwen | uitjouwden |
| imperative sing. | jouw uit | |||
| imperative plur.1 | jouwt uit | |||
| participles | uitjouwend | uitgejouwd | ||
| 1) Archaic. | ||||