uitbrakken
Dutch
Etymology
From uit (“out, off”) + brak (“hungover”) + -en.
Verb
uitbrakken
- (colloquial) To gradually recover from a hangover
Inflection
| Inflection of uitbrakken (weak, separable) | ||||
|---|---|---|---|---|
| infinitive | uitbrakken | |||
| past singular | brakte uit | |||
| past participle | uitgebrakt | |||
| infinitive | uitbrakken | |||
| gerund | uitbrakken n | |||
| main clause | subordinate clause | |||
| present tense | past tense | present tense | past tense | |
| 1st person singular | brak uit | brakte uit | uitbrak | uitbrakte |
| 2nd person sing. (jij) | brakt uit | brakte uit | uitbrakt | uitbrakte |
| 2nd person sing. (u) | brakt uit | brakte uit | uitbrakt | uitbrakte |
| 2nd person sing. (gij) | brakt uit | brakte uit | uitbrakt | uitbrakte |
| 3rd person singular | brakt uit | brakte uit | uitbrakt | uitbrakte |
| plural | brakken uit | brakten uit | uitbrakken | uitbrakten |
| subjunctive sing.1 | brakke uit | brakte uit | uitbrakke | uitbrakte |
| subjunctive plur.1 | brakken uit | brakten uit | uitbrakken | uitbrakten |
| imperative sing. | brak uit | |||
| imperative plur.1 | brakt uit | |||
| participles | uitbrakkend | uitgebrakt | ||
| 1) Archaic. | ||||