turpiloquium
Latin
Etymology
From turpis (“unseemly”) + loquor (“to speak”) + -ium.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /tur.piˈlo.kʷi.um/, [t̪ʊrpɪˈɫ̪ɔkʷiʊ̃ˑ]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /tur.piˈlo.kwi.um/, [t̪urpiˈlɔːkwium]
Noun
turpiloquium n (genitive turpiloquiī or turpiloquī); second declension
- obscene or immodest speech, profanity
- c. 155 AD — c. 240 AD, Tertullian, De Pudicitia, 17
- Demonstrat et Colossensibus, quae membra mortificent super terram, fornicationem immunditiam libidinem concupiscentiam malam et turpiloquium.
- c. 340 AD — 397 AD, Ambrose, De Fide, 5.10.110
- c. 155 AD — c. 240 AD, Tertullian, De Pudicitia, 17
Declension
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | turpiloquium | turpiloquia |
Genitive | turpiloquiī turpiloquī1 | turpiloquiōrum |
Dative | turpiloquiō | turpiloquiīs |
Accusative | turpiloquium | turpiloquia |
Ablative | turpiloquiō | turpiloquiīs |
Vocative | turpiloquium | turpiloquia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Related terms
- loquor
- turpificātus
- turpis
References
- “turpiloquium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- turpiloquium in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- turpiloquium in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette