trivittatus
Latin
Etymology
From tri- + vittatus.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /tri.u̯itˈtaː.tus/, [t̪riu̯ɪt̪ˈt̪äːt̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /tri.vitˈta.tus/, [t̪rivit̪ˈt̪äːt̪us]
Adjective
trivittātus (feminine trivittāta, neuter trivittātum); first/second-declension adjective
- (New Latin) having three bands
Usage notes
- Used almost exclusively as a taxonomic epithet and thus not normally in inflected forms other than the nominative singular.
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | trivittātus | trivittāta | trivittātum | trivittātī | trivittātae | trivittāta | |
Genitive | trivittātī | trivittātae | trivittātī | trivittātōrum | trivittātārum | trivittātōrum | |
Dative | trivittātō | trivittātō | trivittātīs | ||||
Accusative | trivittātum | trivittātam | trivittātum | trivittātōs | trivittātās | trivittāta | |
Ablative | trivittātō | trivittātā | trivittātō | trivittātīs | |||
Vocative | trivittāte | trivittāta | trivittātum | trivittātī | trivittātae | trivittāta |