tabiat

tabiat

Turkish

Etymology

From Ottoman Turkish طبیعت‎ (tabiat), from Arabic طَبِيعَة‎ (ṭabīʿa).

Noun

tabiat (definite accusative tabiatı, plural tabiatlar)

1. nature; behaviour; character; temperament
   • 1931 January 1, Son Posta page 5, response to letter to romantic advice column:

     […] Alacağınız erkeğin tabiatleri mümkün olduğu kadar sizin tabiatlerinize uymalıdır. Ahlâkan size benzemiyen erkekle evlenmeyiniz.

     (please add an English translation of this quote)

References

• Devellioğlu, Ferit (1962), “tabîat”, in Osmanlıca-Türkçe Ansiklopedik Lûgat‎ (in Turkish), Istanbul: Türk Dil Kurumu, page 1209
• Nişanyan, Sevan (2002–), “tabiat”, in Nişanyan Sözlük
• Avery, Robert et al., editors (2013) The Redhouse Dictionary Turkish/Ottoman English, 21st edition, Istanbul: Sev Yayıncılık, →ISBN

---

Uzbek

Other scripts
Cyrillic	табиат (tabiat)‍
Latin	tabiat‍
Perso-Arabic

Etymology

Inherited from Chagatai طبیعت‎, from Arabic طَبِيعَة‎ (ṭabīʿa).

Noun

tabiat (plural tabiatlar)

1. nature

Related terms

• tabiiy