sözlükçü

sözlükçü

Turkish

Etymology

From sözlük (“dictionary”) +‎ -çü.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɟœzlyktʃy/

Noun

sözlükçü (definite accusative sözlükçüyü, plural sözlükçüler)

1. lexicographer

Declension

Inflection
Nominative	sözlükçü
Definite accusative	sözlükçüyü
	Singular	Plural
Nominative	sözlükçü	sözlükçüler
Definite accusative	sözlükçüyü	sözlükçüleri
Dative	sözlükçüye	sözlükçülere
Locative	sözlükçüde	sözlükçülerde
Ablative	sözlükçüden	sözlükçülerden
Genitive	sözlükçünün	sözlükçülerin
Possessive forms Singular Plural 1st singular sözlükçüm sözlükçülerim 2nd singular sözlükçün sözlükçülerin 3rd singular sözlükçüsü sözlükçüleri 1st plural sözlükçümüz sözlükçülerimiz 2nd plural sözlükçünüz sözlükçüleriniz 3rd plural sözlükçüleri sözlükçüleri
Predicative forms Singular Plural 1st singular sözlükçüyüm sözlükçülerim 2nd singular sözlükçüsün sözlükçülersin 3rd singular sözlükçü sözlükçüdür sözlükçüler sözlükçülerdir 1st plural sözlükçüyüz sözlükçüleriz 2nd plural sözlükçüsünüz sözlükçülersiniz 3rd plural sözlükçüler sözlükçülerdir

Derived terms

• sözlükçülük

Further reading

• sözlükçü in Turkish dictionaries at Türk Dil Kurumu