sözcük

sözcük

Turkish

Etymology

From söz +‎ -cük (diminutive suffix).

Pronunciation

• IPA^(key): [sœzdʒyc]
• Hyphenation: söz‧cük

Noun

sözcük (definite accusative sözcüğü, plural sözcükler)

1. word

   Bu sözcüğü sözlükte belki on kere arayıp buldum ama bir türlü aklımda kalmıyor.

   Although I searched and found this word perhaps ten times in the dictionary, I cannot keep it in my mind.

2. diminutive of söz (“statement”)

   Büyük bir söz söylemesi beklenirken diye diye ağzından sadece bu sözcük çıkıverdi.

   Although it was expected that [he/she/it] would say a great statement, what came out of [his/her/its] mouth was just that diminutive statement.

Declension

Inflection
Nominative	sözcük
Definite accusative	sözcüğü
	Singular	Plural
Nominative	sözcük	sözcükler
Definite accusative	sözcüğü	sözcükleri
Dative	sözcüğe	sözcüklere
Locative	sözcükte	sözcüklerde
Ablative	sözcükten	sözcüklerden
Genitive	sözcüğün	sözcüklerin
Possessive forms Singular Plural 1st singular sözcüğüm sözcüklerim 2nd singular sözcüğün sözcüklerin 3rd singular sözcüğü sözcükleri 1st plural sözcüğümüz sözcüklerimiz 2nd plural sözcüğünüz sözcükleriniz 3rd plural sözcükleri sözcükleri

Synonyms

• kelime

See also

• lügat
• söz
• sözcü

Further reading

• sözcük in Turkish dictionaries at Türk Dil Kurumu