succursus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of succurrō.
Participle
succursus (feminine succursa, neuter succursum); first/second-declension participle
- helped
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | succursus | succursa | succursum | succursī | succursae | succursa | |
Genitive | succursī | succursae | succursī | succursōrum | succursārum | succursōrum | |
Dative | succursō | succursō | succursīs | ||||
Accusative | succursum | succursam | succursum | succursōs | succursās | succursa | |
Ablative | succursō | succursā | succursō | succursīs | |||
Vocative | succurse | succursa | succursum | succursī | succursae | succursa |
Descendants
- Catalan: socors
- French: secours
- Italian: soccorso
- Portuguese: socorro
- Occitan: secors, socors
- Spanish: socorro
References
- succursus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)