suaviloquens
Latin
Etymology
From suavis + loquens
Participle
suāviloquēns (genitive suāviloquentis); third-declension one-termination participle
- suaviloquent, sweet-spoken
Declension
Third-declension participle.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | suāviloquēns | suāviloquentēs | suāviloquentia | ||
Genitive | suāviloquentis | suāviloquentium | |||
Dative | suāviloquentī | suāviloquentibus | |||
Accusative | suāviloquentem | suāviloquēns | suāviloquentēs suāviloquentīs | suāviloquentia | |
Ablative | suāviloquente suāviloquentī1 | suāviloquentibus | |||
Vocative | suāviloquēns | suāviloquentēs | suāviloquentia |
1When used purely as an adjective.
Descendants
- → English: suaviloquent
References
- suaviloquens in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- suaviloquens in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers