strącić

See also: stracić

Polish

From s- +‎ trącić.

strącić pf (imperfective strącać)

(transitive) to knock over (to bump or strike something in such a way as to tip it)
(transitive) to make something precipitate
(intransitive, colloquial) to deduct a certain amount of money from somebody
(reflexive) to precipitate (to separate out of a liquid solution into solid form)

Conjugation of strącić pf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		strącić
future tense	1^st	strącę			strącimy
	2^nd	strącisz			strącicie
	3^rd	strąci			strącą
	impersonal	strąci się
past tense	1^st	strąciłem	strąciłam		strąciliśmy	strąciłyśmy
	2^nd	strąciłeś	strąciłaś		strąciliście	strąciłyście
	3^rd	strącił	strąciła	strąciło	strącili	strąciły
	impersonal	strącono
conditional	1^st	strąciłbym	strąciłabym		strącilibyśmy	strąciłybyśmy
	2^nd	strąciłbyś	strąciłabyś		strącilibyście	strąciłybyście
	3^rd	strąciłby	strąciłaby	strąciłoby	strąciliby	strąciłyby
	impersonal	strącono by
imperative	1^st	niech strącę			strąćmy
	2^nd	strąć			strąćcie
	3^rd	niech strąci			niech strącą
passive adjectival participle		strącony	strącona	strącone	strąceni	strącone
anterior adverbial participle		strąciwszy
verbal noun		strącenie