staren

staren

See also: Staren

Dutch

Etymology

From Middle Dutch stāren, from Old Dutch *staron, from Proto-Germanic *starōną

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈstaːrə(n)/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -aːrən
• Hyphenation: sta‧ren

Verb

staren

1. (intransitive) to gaze, stare

   Synonym: turen

Inflection

Inflection of staren (weak)
infinitive	staren
past singular	staarde
past participle	gestaard
infinitive	staren
gerund	staren n
	present tense	past tense
1st person singular	staar	staarde
2nd person sing. (jij)	staart	staarde
2nd person sing. (u)	staart	staarde
2nd person sing. (gij)	staart	staarde
3rd person singular	staart	staarde
plural	staren	staarden
subjunctive sing.1	stare	staarde
subjunctive plur.1	staren	staarden
imperative sing.	staar
imperative plur.1	staart
participles	starend	gestaard
1) Archaic.

Derived terms

• aanstaren

Anagrams

• artsen

---

Norwegian Nynorsk

Noun

staren m

1. definite singular of stare
2. definite singular of star

---

Swedish

Noun

staren

1. definite singular of stare