skarta
Old Norse
Noun
skarta
- indefinite genitive plural of skart
Verb
skarta (past indicative skartaði)
- to make a great show
Conjugation
Conjugation of skarta — active (weak class 2)
infinitive | skarta | |
---|---|---|
present participle | skartandi | |
past participle | skartaðr | |
indicative | present | past |
1st-person singular | skarta | skartaða |
2nd-person singular | skartar | skartaðir |
3rd-person singular | skartar | skartaði |
1st-person plural | skǫrtum | skǫrtuðum |
2nd-person plural | skartið | skǫrtuðuð |
3rd-person plural | skarta | skǫrtuðu |
subjunctive | present | past |
1st-person singular | skarta | skartaða |
2nd-person singular | skartir | skartaðir |
3rd-person singular | skarti | skartaði |
1st-person plural | skartim | skartaðim |
2nd-person plural | skartið | skartaðið |
3rd-person plural | skarti | skartaði |
imperative | present | |
2nd-person singular | skarta | |
1st-person plural | skǫrtum | |
2nd-person plural | skartið |
Derived terms
- skartari
References
- skarta in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press