sitia
See also: sitiá
Old Swedish
Etymology
From Old Norse sitja, from Proto-Germanic *sitjaną.
Verb
sitia
- to sit
Conjugation
Conjugation of sitia (strong)
present | past | ||||
---|---|---|---|---|---|
infinitive | sitia | — | |||
participle | sitiandi, sitiande | sitin | |||
active voice | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive |
iæk | siter | siti, site | — | sat | sāti, sāte |
þū | siter | siti, site | sit | sast | sāti, sāte |
han | siter | siti, site | — | sat | sāti, sāte |
vīr | sitium, sitiom | sitium, sitiom | sitium, sitiom | sātum, sātom | sātum, sātom |
īr | sitin | sitin | sitin | sātin | sātin |
þēr | sitia | sitin | — | sātu, -o | sātin |
mediopassive voice | indicative | subjunctive | imperative | indicative | subjunctive |
iæk | — | — | — | — | — |
þū | — | — | — | — | — |
han | — | — | — | — | — |
vīr | — | — | — | — | — |
īr | — | — | — | — | — |
þēr | — | — | — | — | — |
Descendants
- Swedish: sitta
Portuguese
Verb
sitia
- third-person singular (ele and ela, also used with você and others) present indicative of sitiar
- second-person singular (tu, sometimes used with você) affirmative imperative of sitiar
Spanish
Verb
sitia
- Third-person singular (él, ella, also used with usted?) present indicative form of sitiar.
- Informal second-person singular (tú) affirmative imperative form of sitiar.