sepultor
Ido
Verb
sepultor
- future infinitive of sepultar
Latin
Etymology
From sepeliō (“bury; burn on a funeral pyre; destroy”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /seˈpul.tor/, [s̠ɛˈpʊɫ̪t̪ɔr]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /seˈpul.tor/, [seˈpul̪t̪or]
Noun
sepultor m (genitive sepultōris); third declension
- One who buries; burier.
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | sepultor | sepultōrēs |
Genitive | sepultōris | sepultōrum |
Dative | sepultōrī | sepultōribus |
Accusative | sepultōrem | sepultōrēs |
Ablative | sepultōre | sepultōribus |
Vocative | sepultor | sepultōrēs |
Related terms
- sepelībilis
- sepeliō
- sepulcrālis
- sepulcrētum
- sepulcrum
- sepultō
- sepultūra
- sepultūrārius
References
- “sepultor”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- sepultor in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- sepultor in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette