rükün
Turkish
Etymology
From Ottoman Turkish ركن (rükn), from Arabic رُكْن (rukn).
Pronunciation
- IPA(key): /ɾy.cyn/
Noun
rükün (definite accusative rüknü, plural rükünler or erkân)
- fundamental
Declension
| Inflection | ||
|---|---|---|
| Nominative | rükün | |
| Definite accusative | rüknü | |
| Singular | Plural | |
| Nominative | rükün | rükünler |
| Definite accusative | rüknü | rükünleri |
| Dative | rükne | rükünlere |
| Locative | rükünde | rükünlerde |
| Ablative | rükünden | rükünlerden |
| Genitive | rüknün | rükünlerin |