rzucać

Polish

Inherited from Proto-Slavic *ŕuťati. By surface analysis, rzucić +‎ -ać.

rzucać impf (perfective rzucić)

(transitive) to throw, to pitch, to toss
Synonym: ciskać
(transitive, colloquial) to dump (end a relationship)
(transitive, colloquial) to quit (e.g. some habit)
(transitive) to cast (a spell or shadow)
(transitive) to say, to speak (something very quick)
(reflexive) to throw oneself at; to pounce on; to go crazy for
Synonyms: awanturować się, rozbijać się
Kobiety rzucały się na niego. ― Women were throwing themselves at him.
Moje szczurki rzucają się na awokado. ― My pet rats go crazy for avocado.

Conjugation of rzucać impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		rzucać
present tense	1^st	rzucam			rzucamy
	2^nd	rzucasz			rzucacie
	3^rd	rzuca			rzucają
	impersonal	rzuca się
past tense	1^st	rzucałem	rzucałam		rzucaliśmy	rzucałyśmy
	2^nd	rzucałeś	rzucałaś		rzucaliście	rzucałyście
	3^rd	rzucał	rzucała	rzucało	rzucali	rzucały
	impersonal	rzucano
future tense	1^st	będę rzucał, będę rzucać	będę rzucała, będę rzucać		będziemy rzucali, będziemy rzucać	będziemy rzucały, będziemy rzucać
	2^nd	będziesz rzucał, będziesz rzucać	będziesz rzucała, będziesz rzucać		będziecie rzucali, będziecie rzucać	będziecie rzucały, będziecie rzucać
	3^rd	będzie rzucał, będzie rzucać	będzie rzucała, będzie rzucać	będzie rzucało, będzie rzucać	będą rzucali, będą rzucać	będą rzucały, będą rzucać
	impersonal	będzie rzucać się
conditional	1^st	rzucałbym	rzucałabym		rzucalibyśmy	rzucałybyśmy
	2^nd	rzucałbyś	rzucałabyś		rzucalibyście	rzucałybyście
	3^rd	rzucałby	rzucałaby	rzucałoby	rzucaliby	rzucałyby
	impersonal	rzucano by
imperative	1^st	niech rzucam			rzucajmy
	2^nd	rzucaj			rzucajcie
	3^rd	niech rzuca			niech rzucają
active adjectival participle		rzucający	rzucająca	rzucające	rzucający	rzucające
passive adjectival participle		rzucany	rzucana	rzucane	rzucani	rzucane
contemporary adverbial participle		rzucając
verbal noun		rzucanie

verbs

noun