ryczeć

ryczeć

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *ryčati, *rykati (< *rūk-ē-). Onomatopoeic.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈrɨ.t͡ʂɛt͡ɕ/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɨt͡ʂɛt͡ɕ
• Syllabification: ry‧czeć

Verb

ryczeć impf (perfective zaryczeć or ryknąć)

1. (intransitive) to roar
2. (intransitive) to bellow, to low
3. (intransitive) to cry, to scream, to yell

Conjugation

Conjugation of ryczeć impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		ryczeć
present tense	1st	ryczę			ryczymy
	2nd	ryczysz			ryczycie
	3rd	ryczy			ryczą
	impersonal	ryczy się
past tense	1st	ryczałem	ryczałam		ryczeliśmy	ryczałyśmy
	2nd	ryczałeś	ryczałaś		ryczeliście	ryczałyście
	3rd	ryczał	ryczała	ryczało	ryczeli	ryczały
	impersonal	ryczano
future tense	1st	będę ryczał, będę ryczeć	będę ryczała, będę ryczeć		będziemy ryczeli, będziemy ryczeć	będziemy ryczały, będziemy ryczeć
	2nd	będziesz ryczał, będziesz ryczeć	będziesz ryczała, będziesz ryczeć		będziecie ryczeli, będziecie ryczeć	będziecie ryczały, będziecie ryczeć
	3rd	będzie ryczał, będzie ryczeć	będzie ryczała, będzie ryczeć	będzie ryczało, będzie ryczeć	będą ryczeli, będą ryczeć	będą ryczały, będą ryczeć
	impersonal	będzie ryczeć się
conditional	1st	ryczałbym	ryczałabym		ryczelibyśmy	ryczałybyśmy
	2nd	ryczałbyś	ryczałabyś		ryczelibyście	ryczałybyście
	3rd	ryczałby	ryczałaby	ryczałoby	ryczeliby	ryczałyby
	impersonal	ryczano by
imperative	1st	niech ryczę			ryczmy
	2nd	rycz			ryczcie
	3rd	niech ryczy			niech ryczą
active adjectival participle		ryczący	rycząca	ryczące	ryczący	ryczące
contemporary adverbial participle		rycząc
verbal noun		ryczenie

Derived terms

nouns

• poryk
• ryk

 

Further reading

• ryczeć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• ryczeć in Polish dictionaries at PWN