请输入您要查询的单词:

 

单词 punctus
释义

punctus

English

Etymology

From Medieval Latin punctus (punctuation mark).

Pronunciation

  • IPA(key): /ˈpʌŋktəs/

Noun

punctus

  1. (palaeography) The basic dot (‧) used to end a sentence in medieval punctuation (ancestral to the full stop/period).
    • 1993, Malcolm Beckwith Parkes, Pause and Effect, Plates and Commentaries, page 197:
      In the sacerdotal prayers in col. a the punctuation is by punctus flexus, punctus elevatus and punctus.
    • 2011 July 22, Tadao Kudouchi, Akio Oizumi; Jacek Fisiak, editors, English Historical Linguistics and Philology in Japan, De Gruyter, →ISBN, page 172:
      The most common item of punctuation was the punctus or point.
    • 2015 August 31, “Medieval Manuscripts”, in Albrecht Classen, editor, Handbook of Medieval Culture, volume 2, De Gruyter, →ISBN, page 1015:
      Curiously, the punctus versus was largely replaced with a punctus by ca.1100.

See also

  • punctus circumflexus
  • punctus elevatus
  • punctus flexus
  • punctus interrogativus
  • punctus percontativus
  • punctus versus

Latin

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈpuːnk.tus/, [ˈpuːŋkt̪ʊs̠]
  • (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈpunk.tus/, [ˈpuŋkt̪us]

Etymology 1

Perfect passive participle of pungō (I prick, puncture, punch).

Participle

pūnctus (feminine pūncta, neuter pūnctum, adverb pūnctim); first/second-declension participle

  1. pricked, punctured, pierced, having been pricked.
  2. marked with points; stippled.
  3. stung, bitten, pinched, having been affected sensibly.
  4. vexed, annoyed, grieved, troubled, disturbed, having been vexed or annoyed.
Declension

First/second-declension adjective.

NumberSingularPlural
Case / GenderMasculineFeminineNeuterMasculineFeminineNeuter
Nominativepūnctuspūnctapūnctumpūnctīpūnctaepūncta
Genitivepūnctīpūnctaepūnctīpūnctōrumpūnctārumpūnctōrum
Dativepūnctōpūnctōpūnctīs
Accusativepūnctumpūnctampūnctumpūnctōspūnctāspūncta
Ablativepūnctōpūnctāpūnctōpūnctīs
Vocativepūnctepūnctapūnctumpūnctīpūnctaepūncta
Derived terms
Descendants
  • Asturian: puntu
  • Catalan: punt, punta
  • English: point
  • French: point, pointe
  • Friulian: pont, ponte
  • Galician: punto, punta
  • German: Punkt, bunt (possibly)
  • Italian: punto, punta
  • Occitan: ponch, poncha
  • Portuguese: ponto, ponta
  • Sicilian: puntu
  • Spanish: punto, punta
  • Venetian: ponto

Noun

pūnctus m (genitive pūnctī); second declension

  1. (Late Latin, New Latin; also mathematics) point
    Alternative form: pūnctum n
Declension

Second-declension noun.

CaseSingularPlural
Nominativepūnctuspūnctī
Genitivepūnctīpūnctōrum
Dativepūnctōpūnctīs
Accusativepūnctumpūnctōs
Ablativepūnctōpūnctīs
Vocativepūnctepūnctī

Etymology 2

From pungō + -tus.

Noun

pūnctus m (genitive pūnctūs); fourth declension

  1. a pricking, stinging, puncture
  2. (dubious) a point
    • Pliny the Elder, Naturalis Historia 2.68, Jean Harduin, editor, Caii Plinii Secundi historiae naturalis libri XXXVII [], volume 1, published 1741, Paris, p. 107:
      Hae tot portiones terrae, immo vero, ut plures tradidere, 15mundi punctus: ( neque enim aliud est terra in universo: )
      Notae. [...] 15. Mundi punctus.] Acutum illud est Senecae dictum, lib. I. Natur. quaest. in prooem. pag. 831. Hoc est illud punctum, quod inter tot gentes ferro & igni dividitur. O quam ridiculi sunt mortalium termini, &c.
  3. (Medieval Latin) punctuation mark
Usage notes
  • (point): In older editions of Pliny mundi punctus (with punctus as a 4th-declension noun) appears, while in more recent editions it is mundi puncto (with punctum or punctus as 2nd-declension noun); compare Citations:puncto.
Declension

Fourth-declension noun.

CaseSingularPlural
Nominativepūnctuspūnctūs
Genitivepūnctūspūnctuum
Dativepūnctuīpūnctibus
Accusativepūnctumpūnctūs
Ablativepūnctūpūnctibus
Vocativepūnctuspūnctūs
Synonyms
  • (a pricking): pūnctiō
  • (a point): pūnctum
Descendants
  • English: punctus

References

  • punctus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • punctus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
  • punctus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • in an instant: puncto temporis
    • to obtain many (few) votes in a century or tribe: multa (pauca) puncta in centuria (tribu) aliqua ferre
随便看

 

国际大辞典收录了7408809条英语、德语、日语等多语种在线翻译词条,基本涵盖了全部常用单词及词组的翻译及用法,是外语学习的有利工具。

 

Copyright © 2004-2023 idict.net All Rights Reserved
京ICP备2021023879号 更新时间:2024/8/7 18:32:10