prodoceo
Latin
Etymology
From prō- + doceō (“teach”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /proːˈdo.ke.oː/, [proːˈdɔ.ke.oː]
Verb
prōdoceō (present infinitive prōdocēre, perfect active prōdocuī, supine prōdoctum); second conjugation
- (transitive) I teach or induct before; show by teaching, inculcate.
Inflection
Conjugation of prodoceo (second conjugation) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | prōdoceō | prōdocēs | prōdocet | prōdocēmus | prōdocētis | prōdocent |
imperfect | prōdocēbam | prōdocēbās | prōdocēbat | prōdocēbāmus | prōdocēbātis | prōdocēbant | |
future | prōdocēbō | prōdocēbis | prōdocēbit | prōdocēbimus | prōdocēbitis | prōdocēbunt | |
perfect | prōdocuī | prōdocuistī | prōdocuit | prōdocuimus | prōdocuistis | prōdocuērunt, prōdocuēre | |
pluperfect | prōdocueram | prōdocuerās | prōdocuerat | prōdocuerāmus | prōdocuerātis | prōdocuerant | |
future perfect | prōdocuerō | prōdocueris | prōdocuerit | prōdocuerimus | prōdocueritis | prōdocuerint | |
passive | present | prōdoceor | prōdocēris, prōdocēre | prōdocētur | prōdocēmur | prōdocēminī | prōdocentur |
imperfect | prōdocēbar | prōdocēbāris, prōdocēbāre | prōdocēbātur | prōdocēbāmur | prōdocēbāminī | prōdocēbantur | |
future | prōdocēbor | prōdocēberis, prōdocēbere | prōdocēbitur | prōdocēbimur | prōdocēbiminī | prōdocēbuntur | |
perfect | prōdoctus + present active indicative of sum | ||||||
pluperfect | prōdoctus + imperfect active indicative of sum | ||||||
future perfect | prōdoctus + future active indicative of sum | ||||||
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | prōdoceam | prōdoceās | prōdoceat | prōdoceāmus | prōdoceātis | prōdoceant |
imperfect | prōdocērem | prōdocērēs | prōdocēret | prōdocērēmus | prōdocērētis | prōdocērent | |
perfect | prōdocuerim | prōdocuerīs | prōdocuerit | prōdocuerimus | prōdocueritis | prōdocuerint | |
pluperfect | prōdocuissem | prōdocuissēs | prōdocuisset | prōdocuissēmus | prōdocuissētis | prōdocuissent | |
passive | present | prōdocear | prōdoceāris, prōdoceāre | prōdoceātur | prōdoceāmur | prōdoceāminī | prōdoceantur |
imperfect | prōdocērer | prōdocērēris, prōdocērēre | prōdocērētur | prōdocērēmur | prōdocērēminī | prōdocērentur | |
perfect | prōdoctus + present active subjunctive of sum | ||||||
pluperfect | prōdoctus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | prōdocē | — | — | prōdocēte | — |
future | — | prōdocētō | prōdocētō | — | prōdocētōte | prōdocentō | |
passive | present | — | prōdocēre | — | — | prōdocēminī | — |
future | — | prōdocētor | prōdocētor | — | — | prōdocentor | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | prōdocēre | prōdocuisse | prōdoctūrus esse | prōdocērī | prōdoctus esse | prōdoctum īrī | |
participles | prōdocēns | — | prōdoctūrus | — | prōdoctus | prōdocendus | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
nominative | genitive | dative/ablative | accusative | accusative | ablative | ||
prōdocēre | prōdocendī | prōdocendō | prōdocendum | prōdoctum | prōdoctū |
Related terms
- addoceō
- condoceō
- dēdoceō
- doceō
- ēdoceō
- perdoceō
- praedoceō
- subdoceō
References
- prodoceo in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- prodoceo in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- prodoceo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette