praedoceo
Latin
Etymology
From prae- + doceō (“teach”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /prae̯ˈdo.ke.oː/, [prae̯ˈdɔ.ke.oː]
Verb
praedoceō (present infinitive praedocēre, perfect active praedocuī, supine praedoctum); second conjugation
- (transitive) I teach, instruct or inform beforehand.
Inflection
| Conjugation of praedoceo (second conjugation) | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| indicative | singular | plural | |||||
| first | second | third | first | second | third | ||
| active | present | praedoceō | praedocēs | praedocet | praedocēmus | praedocētis | praedocent |
| imperfect | praedocēbam | praedocēbās | praedocēbat | praedocēbāmus | praedocēbātis | praedocēbant | |
| future | praedocēbō | praedocēbis | praedocēbit | praedocēbimus | praedocēbitis | praedocēbunt | |
| perfect | praedocuī | praedocuistī | praedocuit | praedocuimus | praedocuistis | praedocuērunt, praedocuēre | |
| pluperfect | praedocueram | praedocuerās | praedocuerat | praedocuerāmus | praedocuerātis | praedocuerant | |
| future perfect | praedocuerō | praedocueris | praedocuerit | praedocuerimus | praedocueritis | praedocuerint | |
| passive | present | praedoceor | praedocēris, praedocēre | praedocētur | praedocēmur | praedocēminī | praedocentur |
| imperfect | praedocēbar | praedocēbāris, praedocēbāre | praedocēbātur | praedocēbāmur | praedocēbāminī | praedocēbantur | |
| future | praedocēbor | praedocēberis, praedocēbere | praedocēbitur | praedocēbimur | praedocēbiminī | praedocēbuntur | |
| perfect | praedoctus + present active indicative of sum | ||||||
| pluperfect | praedoctus + imperfect active indicative of sum | ||||||
| future perfect | praedoctus + future active indicative of sum | ||||||
| subjunctive | singular | plural | |||||
| first | second | third | first | second | third | ||
| active | present | praedoceam | praedoceās | praedoceat | praedoceāmus | praedoceātis | praedoceant |
| imperfect | praedocērem | praedocērēs | praedocēret | praedocērēmus | praedocērētis | praedocērent | |
| perfect | praedocuerim | praedocuerīs | praedocuerit | praedocuerimus | praedocueritis | praedocuerint | |
| pluperfect | praedocuissem | praedocuissēs | praedocuisset | praedocuissēmus | praedocuissētis | praedocuissent | |
| passive | present | praedocear | praedoceāris, praedoceāre | praedoceātur | praedoceāmur | praedoceāminī | praedoceantur |
| imperfect | praedocērer | praedocērēris, praedocērēre | praedocērētur | praedocērēmur | praedocērēminī | praedocērentur | |
| perfect | praedoctus + present active subjunctive of sum | ||||||
| pluperfect | praedoctus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
| imperative | singular | plural | |||||
| first | second | third | first | second | third | ||
| active | present | — | praedocē | — | — | praedocēte | — |
| future | — | praedocētō | praedocētō | — | praedocētōte | praedocentō | |
| passive | present | — | praedocēre | — | — | praedocēminī | — |
| future | — | praedocētor | praedocētor | — | — | praedocentor | |
| non-finite forms | active | passive | |||||
| present | perfect | future | present | perfect | future | ||
| infinitives | praedocēre | praedocuisse | praedoctūrus esse | praedocērī | praedoctus esse | praedoctum īrī | |
| participles | praedocēns | — | praedoctūrus | — | praedoctus | praedocendus | |
| verbal nouns | gerund | supine | |||||
| nominative | genitive | dative/ablative | accusative | accusative | ablative | ||
| praedocēre | praedocendī | praedocendō | praedocendum | praedoctum | praedoctū | ||
Related terms
- addoceō
- condoceō
- dēdoceō
- doceō
- ēdoceō
- perdoceō
- prōdoceō
- subdoceō
References
- praedoceo in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praedoceo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette