placitare
Italian
Etymology
From placito + -are.
Verb
placitàre (first-person singular present plàcito, first-person singular past historic placitài, past participle placitàto, auxiliary avére)
- (historical, law) to sentence
Conjugation
Conjugation of placitàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
infinitive | placitàre | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
auxiliary verb | avére | gerund | placitàndo | |||
present participle | placitànte | past participle | placitàto | |||
person | singular | plural | ||||
first | second | third | first | second | third | |
indicative | io | tu | lui/lei, esso/essa | noi | voi | loro, essi/esse |
present | plàcito | plàciti | plàcita | placitiàmo | placitàte | plàcitano |
imperfect | placitàvo | placitàvi | placitàva | placitavàmo | placitavàte | placitàvano |
past historic | placitài | placitàsti | placitò | placitàmmo | placitàste | placitàrono |
future | placiterò | placiterài | placiterà | placiterémo | placiteréte | placiterànno |
conditional | io | tu | lui/lei, esso/essa | noi | voi | loro, essi/esse |
present | placiterèi | placiterésti | placiterèbbe, placiterébbe | placiterémmo | placiteréste | placiterèbbero, placiterébbero |
subjunctive | che io | che tu | che lui/che lei, che esso/che essa | che noi | che voi | che loro, che essi/che esse |
present | plàciti | plàciti | plàciti | placitiàmo | placitiàte | plàcitino |
imperfect | placitàssi | placitàssi | placitàsse | placitàssimo | placitàste | placitàssero |
imperative | — | tu | Lei | noi | voi | Loro |
plàcita | plàciti | placitiàmo | placitàte | plàcitino | ||
negative imperative | nonplacitàre | non plàciti | non placitiàmo | non placitàte | non plàcitino |
Anagrams
- capitarle, praticale, replicata