pierdzieć

Polish

Inherited from Proto-Slavic *pьrděti, from Proto-Balto-Slavic *pirdḗˀtei, from Proto-Indo-European *pr̥d-éh₁ye-ti, from *perd- (“to fart loudly”).

pierdzieć impf (perfective pierdnąć)

(mildly vulgar, intransitive) to fart (to emit digestive gases from the anus)
Synonyms: bździć, psuć powietrze, prukać, puszczać bąka, smrodzić

Conjugation of pierdzieć impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		pierdzieć
present tense	1^st	pierdzę			pierdzimy
	2^nd	pierdzisz			pierdzicie
	3^rd	pierdzi			pierdzą
	impersonal	pierdzi się
past tense	1^st	pierdziałem	pierdziałam		pierdzieliśmy	pierdziałyśmy
	2^nd	pierdziałeś	pierdziałaś		pierdzieliście	pierdziałyście
	3^rd	pierdział	pierdziała	pierdziało	pierdzieli	pierdziały
	impersonal	pierdziano
future tense	1^st	będę pierdział, będę pierdzieć	będę pierdziała, będę pierdzieć		będziemy pierdzieli, będziemy pierdzieć	będziemy pierdziały, będziemy pierdzieć
	2^nd	będziesz pierdział, będziesz pierdzieć	będziesz pierdziała, będziesz pierdzieć		będziecie pierdzieli, będziecie pierdzieć	będziecie pierdziały, będziecie pierdzieć
	3^rd	będzie pierdział, będzie pierdzieć	będzie pierdziała, będzie pierdzieć	będzie pierdziało, będzie pierdzieć	będą pierdzieli, będą pierdzieć	będą pierdziały, będą pierdzieć
	impersonal	będzie pierdzieć się
conditional	1^st	pierdziałbym	pierdziałabym		pierdzielibyśmy	pierdziałybyśmy
	2^nd	pierdziałbyś	pierdziałabyś		pierdzielibyście	pierdziałybyście
	3^rd	pierdziałby	pierdziałaby	pierdziałoby	pierdzieliby	pierdziałyby
	impersonal	pierdziano by
imperative	1^st	niech pierdzę			pierdźmy
	2^nd	pierdź			pierdźcie
	3^rd	niech pierdzi			niech pierdzą
active adjectival participle		pierdzący	pierdząca	pierdzące	pierdzący	pierdzące
contemporary adverbial participle		pierdząc
verbal noun		pierdzenie

verbs

adjective

nouns