patronatus
Latin
Etymology
Derived from patrōnus (“protector, patron”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /pa.troːˈnaː.tus/, [pät̪roːˈnäːt̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /pa.troˈna.tus/, [pät̪roˈnäːt̪us]
Noun
patrōnātus m (genitive patrōnātūs); fourth declension
- (Late Latin) patronage
Declension
Fourth-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | patrōnātus | patrōnātūs |
Genitive | patrōnātūs | patrōnātuum |
Dative | patrōnātuī | patrōnātibus |
Accusative | patrōnātum | patrōnātūs |
Ablative | patrōnātū | patrōnātibus |
Vocative | patrōnātus | patrōnātūs |
Descendants
- Catalan: patronat
- English: patronate
- French: patronat
- Italian: patronato
- Portuguese: patronato
- Spanish: patronato
References
- patronatus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- “patronatus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press