oþcwelan
Old English
Etymology
Equivalent to oþ- + cwelan.
Pronunciation
- IPA(key): /oθˈkwe.lɑn/
Verb
oþcwelan
- (intransitive) to die
Conjugation
Conjugation of oþcwelan (strong class 4)
infinitive | oþcwelan | oþcwelenne |
---|---|---|
indicative mood | present tense | past tense |
first person singular | oþcwele | oþcwæl |
second person singular | oþcwilest, oþcwilst | oþcwǣle |
third person singular | oþcwileþ, oþcwilþ | oþcwæl |
plural | oþcwelaþ | oþcwǣlon |
subjunctive | present tense | past tense |
singular | oþcwele | oþcwǣle |
plural | oþcwelen | oþcwǣlen |
imperative | ||
singular | oþcwel | |
plural | oþcwelaþ | |
participle | present | past |
oþcwelende | oþcwolen |
References
- Joseph Bosworth and T. Northcote Toller (1898), “ŌÞCWELAN”, in An Anglo-Saxon Dictionary, 2nd edition, Oxford: Oxford University Press.