annotinus
Latin
Etymology
From annus (“year”) + -īnus, by analogy to diūtinus.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /anˈnoː.ti.nus/, [änˈnoːt̪ɪnʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /anˈno.ti.nus/, [änˈnɔːt̪inus]
Adjective
annōtinus (feminine annōtina, neuter annōtinum); first/second-declension adjective
- of last year, of the preceding or previous year
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | annōtinus | annōtina | annōtinum | annōtinī | annōtinae | annōtina | |
Genitive | annōtinī | annōtinae | annōtinī | annōtinōrum | annōtinārum | annōtinōrum | |
Dative | annōtinō | annōtinō | annōtinīs | ||||
Accusative | annōtinum | annōtinam | annōtinum | annōtinōs | annōtinās | annōtina | |
Ablative | annōtinō | annōtinā | annōtinō | annōtinīs | |||
Vocative | annōtine | annōtina | annōtinum | annōtinī | annōtinae | annōtina |
Descendants
- Aromanian: noatin
- French: antenois
- Italian: annotino, annutolo
- Portuguese: anotino
- Romanian: noaten
- Sardinian: annódinu, annótinu
References
- “annotinus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “annotinus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- annotinus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- annotinus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
- ships of last year: naves annotinae
- ships of last year: naves annotinae