mæna
See also: maena
Icelandic
Etymology
From Old Norse mœna.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈmaiːna/
- Rhymes: -aiːna
Noun
mæna f (genitive singular mænu, nominative plural mænur)
- spinal cord
Declension
declension of mæna
| f-w1 | singular | plural | ||
|---|---|---|---|---|
| indefinite | definite | indefinite | definite | |
| nominative | mæna | mænan | mænur | mænurnar |
| accusative | mænu | mænuna | mænur | mænurnar |
| dative | mænu | mænunni | mænum | mænunum |
| genitive | mænu | mænunnar | mæna | mænanna |
Derived terms
- mænudeyfing
Verb
mæna (weak verb, third-person singular past indicative mændi, supine mænt)
- to tower
- Hann mænir yfir mig.
- He towers over me.
- Hann mænir yfir mig.
- to stare
- Ég mændi á stöðuvatnið.
- I stared at the lake.
- Ég mændi á stöðuvatnið.
Conjugation
mæna — active voice (germynd)
| infinitive (nafnháttur) | að mæna | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| supine (sagnbót) | mænt | ||||
| present participle (lýsingarháttur nútíðar) | mænandi | ||||
| indicative (framsöguháttur) | subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
| present (nútíð) | ég mæni | við mænum | present (nútíð) | ég mæni | við mænum |
| þú mænir | þið mænið | þú mænir | þið mænið | ||
| hann, hún, það mænir | þeir, þær, þau mæna | hann, hún, það mæni | þeir, þær, þau mæni | ||
| past (þátíð) | ég mændi | við mændum | past (þátíð) | ég mændi | við mændum |
| þú mændir | þið mænduð | þú mændir | þið mænduð | ||
| hann, hún, það mændi | þeir, þær, þau mændu | hann, hún, það mændi | þeir, þær, þau mændu | ||
| imperative (boðháttur) | mæn (þú) | mænið (þið) | |||
| Forms with appended personal pronoun | |||||
| mændu | mæniði * | ||||
| * Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. | |||||