mixtus
Latin
Etymology
From Proto-Italic *mikstos, perfect passive participle of misceō (“mix”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈmik.stus/, [ˈmɪks̠t̪ʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈmik.stus/, [ˈmikst̪us]
Participle
mixtus (feminine mixta, neuter mixtum); first/second-declension participle
- mixed, having been mixed; blended, mingled, combined
- 8 CE, Ovid, Fasti 1.247-248:
- tunc ego rēgnābam, patiēns cum terrā deōrum
esset, et hūmānīs nūmina mixta locīs- then I was reigning, when the earth was fit for gods,
and divinities mingled in the places of men
- then I was reigning, when the earth was fit for gods,
- tunc ego rēgnābam, patiēns cum terrā deōrum
Declension
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | mixtus | mixta | mixtum | mixtī | mixtae | mixta | |
Genitive | mixtī | mixtae | mixtī | mixtōrum | mixtārum | mixtōrum | |
Dative | mixtō | mixtō | mixtīs | ||||
Accusative | mixtum | mixtam | mixtum | mixtōs | mixtās | mixta | |
Ablative | mixtō | mixtā | mixtō | mixtīs | |||
Vocative | mixte | mixta | mixtum | mixtī | mixtae | mixta |
Derived terms
- immixtus
- mixtīcius
- mixtiō
- mixtum imperium
- mixtūra
Descendants
- → Catalan: mixt
- English: mixt (partially)
- → French: mixte
- Galician: mesto, mestas; misto
- Italian: misto
- Portuguese: misto, mixto
- → Romanian: mixt
- Spanish: mesto, mesta, mixto
References
- “mixtus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “mixtus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- mixtus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- mixtus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette