miracolare
Italian
Etymology
From miracolo + -are.
Verb
miracolàre (first-person singular present miràcolo, first-person singular past historic miracolài, past participle miracolàto, auxiliary avére)
- (transitive) to cure, save or heal using a miracle
Usage notes
- Found almost exclusively in composed tenses and mostly in the passive.
Conjugation
Conjugation of miracolàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
infinitive | miracolàre | |||||
---|---|---|---|---|---|---|
auxiliary verb | avére | gerund | miracolàndo | |||
present participle | miracolànte | past participle | miracolàto | |||
person | singular | plural | ||||
first | second | third | first | second | third | |
indicative | io | tu | lui/lei, esso/essa | noi | voi | loro, essi/esse |
present | miràcolo | miràcoli | miràcola | miracoliàmo | miracolàte | miràcolano |
imperfect | miracolàvo | miracolàvi | miracolàva | miracolavàmo | miracolavàte | miracolàvano |
past historic | miracolài | miracolàsti | miracolò | miracolàmmo | miracolàste | miracolàrono |
future | miracolerò | miracolerài | miracolerà | miracolerémo | miracoleréte | miracolerànno |
conditional | io | tu | lui/lei, esso/essa | noi | voi | loro, essi/esse |
present | miracolerèi | miracolerésti | miracolerèbbe, miracolerébbe | miracolerémmo | miracoleréste | miracolerèbbero, miracolerébbero |
subjunctive | che io | che tu | che lui/che lei, che esso/che essa | che noi | che voi | che loro, che essi/che esse |
present | miràcoli | miràcoli | miràcoli | miracoliàmo | miracoliàte | miràcolino |
imperfect | miracolàssi | miracolàssi | miracolàsse | miracolàssimo | miracolàste | miracolàssero |
imperative | — | tu | Lei | noi | voi | Loro |
miràcola | miràcoli | miracoliàmo | miracolàte | miràcolino | ||
negative imperative | non miracolàre | non miràcoli | non miracoliàmo | non miracolàte | non miràcolino |
Derived terms
- miracolato
Anagrams
- miracolerà, racimolare, racimolerà