mandatum
See also: mandátum
Latin
Etymology 1
From mandō.
Noun
mandātum n (genitive mandātī); second declension
- mandate, command, law, order to do something, commandment
- Synonyms: iussus, ēdictum, ēdictiō, nūntius, scītum, dēcrētum, dēcrētiō, praeceptum, imperium
- 4th century, St Jerome, Vulgate, Tobit 2:13
- nam cum ab infantia sua semper Deum timuerit et mandata eius custodierit non est contristatus contra Deum quod plaga caecitatis evenerit ei
- For whereas he had always feared God from his infancy, and kept his commandments, he repined not against God because the evil of blindness had befallen him,)
- (Medieval Latin) news, notice
- (Medieval Latin) maundy (ceremony of washing the feet)
Declension
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | mandātum | mandāta |
Genitive | mandātī | mandātōrum |
Dative | mandātō | mandātīs |
Accusative | mandātum | mandāta |
Ablative | mandātō | mandātīs |
Vocative | mandātum | mandāta |
Descendants
- Catalan: mandat
- Old French: mandé
- → English: maundy
- French: mandat
Participle
mandātum
- inflection of mandātus:
- nominative/accusative/vocative neuter singular
- accusative masculine singular
Verb
mandātum
- accusative supine of mandō
References
- mandatum in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- Niermeyer, Jan Frederik (1976), “mandatum”, in Mediae Latinitatis Lexicon Minus, Leiden, Boston: E. J. Brill, page 635