Luscinus
Latin
Etymology
From luscus + -īnus.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /lusˈkiː.nus/, [ɫ̪ʊs̠ˈkiːnʊs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /luʃˈʃi.nus/, [luʃˈʃiːnus]
Proper noun
Luscīnus m sg (genitive Luscīnī); second declension
- A Roman cognomen — famously held by:
- Gaius Fabricius Luscinus, a Roman consul
Declension
Second-declension noun, singular only.
Case | Singular |
---|---|
Nominative | Luscīnus |
Genitive | Luscīnī |
Dative | Luscīnō |
Accusative | Luscīnum |
Ablative | Luscīnō |
Vocative | Luscīne |
References
- Luscinus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette