letaliter
Latin
Etymology
From lētālis (“lethal, deadly”) + -ter.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /leˈta.li.ter/, [ɫ̪ɛˈt̪älʲɪt̪ɛr]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /leˈta.li.ter/, [leˈt̪äːlit̪er]
Adverb
lētāliter (comparative lētālius, superlative lētālissimē)
- lethally, mortally
- c. 390 CE, Ammianus Marcellinus, Res Gestae 14.5:
- et quia languente dextera, letaliter ferire non potuit, iam districtum mucronem in proprium latus inpegit.
- c. 310 CE – c. 394 CE, Ausonius, Epigrammata Ausonii de diversis rebus 27:
- nec contenta ictos letaliter ire per artus, / coniungit mortes una sagitta duas.
- and not content to lethally drive its course through the stricken limbs, a single arrow deals two deaths at once.
- nec contenta ictos letaliter ire per artus, / coniungit mortes una sagitta duas.
References
- “letaliter”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- letaliter in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette