lacerator
Latin
Etymology
From lacerō (“lacerate, tear”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /la.keˈraː.tor/, [ɫ̪äkɛˈräːt̪ɔr]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /la.t͡ʃeˈra.tor/, [lät͡ʃeˈräːt̪or]
Noun
lacerātor m (genitive lacerātōris); third declension
- a lacerater, mangler
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | lacerātor | lacerātōrēs |
Genitive | lacerātōris | lacerātōrum |
Dative | lacerātōrī | lacerātōribus |
Accusative | lacerātōrem | lacerātōrēs |
Ablative | lacerātōre | lacerātōribus |
Vocative | lacerātor | lacerātōrēs |
Related terms
- lacer
- lacerābilis
- lacerātiō
- lacerātrix
- lacerō
References
- “lacerator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- lacerator in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- lacerator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette