koniugacja
See also: koniugacją
Polish
Etymology
Borrowed from Latin coniugātiō.
Pronunciation
- IPA(key): /kɔ.ɲuˈɡat͡s.ja/
Audio (file) - Rhymes: -at͡sja
- Syllabification: ko‧niu‧gac‧ja
Noun
koniugacja f
- (grammar) conjugation (act of conjugating a verb)
- (grammar) conjugation (in some languages, one of several classifications of verbs)
- (biology) conjugation (fusion of organisms)
Declension
Declension of koniugacja
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | koniugacja | koniugacje |
| genitive | koniugacji | koniugacji/koniugacyj (archaic) |
| dative | koniugacji | koniugacjom |
| accusative | koniugację | koniugacje |
| instrumental | koniugacją | koniugacjami |
| locative | koniugacji | koniugacjach |
| vocative | koniugacjo | koniugacje |
Derived terms
adjective
- koniugacyjny
verb
- koniugować
Further reading
- koniugacja in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- koniugacja in Polish dictionaries at PWN