klęczeć

klęczeć

Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *klęčati.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈklɛn.t͡ʂɛt͡ɕ/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɛnt͡ʂɛt͡ɕ
• Syllabification: klę‧czeć

Verb

klęczeć impf

1. (intransitive) to kneel (to rest on the knees)

Conjugation

Conjugation of klęczeć impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		klęczeć
present tense	1st	klęczę			klęczymy
	2nd	klęczysz			klęczycie
	3rd	klęczy			klęczą
	impersonal	klęczy się
past tense	1st	klęczałem	klęczałam		klęczeliśmy	klęczałyśmy
	2nd	klęczałeś	klęczałaś		klęczeliście	klęczałyście
	3rd	klęczał	klęczała	klęczało	klęczeli	klęczały
	impersonal	klęczano
future tense	1st	będę klęczał, będę klęczeć	będę klęczała, będę klęczeć		będziemy klęczeli, będziemy klęczeć	będziemy klęczały, będziemy klęczeć
	2nd	będziesz klęczał, będziesz klęczeć	będziesz klęczała, będziesz klęczeć		będziecie klęczeli, będziecie klęczeć	będziecie klęczały, będziecie klęczeć
	3rd	będzie klęczał, będzie klęczeć	będzie klęczała, będzie klęczeć	będzie klęczało, będzie klęczeć	będą klęczeli, będą klęczeć	będą klęczały, będą klęczeć
	impersonal	będzie klęczeć się
conditional	1st	klęczałbym	klęczałabym		klęczelibyśmy	klęczałybyśmy
	2nd	klęczałbyś	klęczałabyś		klęczelibyście	klęczałybyście
	3rd	klęczałby	klęczałaby	klęczałoby	klęczeliby	klęczałyby
	impersonal	klęczano by
imperative	1st	niech klęczę			klęczmy
	2nd	klęcz			klęczcie
	3rd	niech klęczy			niech klęczą
active adjectival participle		klęczący	klęcząca	klęczące	klęczący	klęczące
contemporary adverbial participle		klęcząc
verbal noun		klęczenie

Further reading

• klęczeć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• klęczeć in Polish dictionaries at PWN