karcić

Polish

Inherited from Proto-Slavic *kъrtiti. Doublet of korcić (“to tempt”), a borrowing from Ukrainian.

karcić impf (perfective skarcić)

(transitive) to chide, to scold, to rebuke, to reprimand, to castigate
Synonyms: besztać, ganić, łajać, objeżdżać, obtańcowywać, ochrzaniać, opieprzać, opierdalać, rugać, sztorcować, strofować, upominać, napominać

Conjugation of karcić impf

		singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		karcić
present tense	1^st	karcę			karcimy
	2^nd	karcisz			karcicie
	3^rd	karci			karcą
	impersonal	karci się
past tense	1^st	karciłem	karciłam		karciliśmy	karciłyśmy
	2^nd	karciłeś	karciłaś		karciliście	karciłyście
	3^rd	karcił	karciła	karciło	karcili	karciły
	impersonal	karcono
future tense	1^st	będę karcił, będę karcić	będę karciła, będę karcić		będziemy karcili, będziemy karcić	będziemy karciły, będziemy karcić
	2^nd	będziesz karcił, będziesz karcić	będziesz karciła, będziesz karcić		będziecie karcili, będziecie karcić	będziecie karciły, będziecie karcić
	3^rd	będzie karcił, będzie karcić	będzie karciła, będzie karcić	będzie karciło, będzie karcić	będą karcili, będą karcić	będą karciły, będą karcić
	impersonal	będzie karcić się
conditional	1^st	karciłbym	karciłabym		karcilibyśmy	karciłybyśmy
	2^nd	karciłbyś	karciłabyś		karcilibyście	karciłybyście
	3^rd	karciłby	karciłaby	karciłoby	karciliby	karciłyby
	impersonal	karcono by
imperative	1^st	niech karcę			karćmy
	2^nd	karć			karćcie
	3^rd	niech karci			niech karcą
active adjectival participle		karcący	karcąca	karcące	karcący	karcące
passive adjectival participle		karcony	karcona	karcone	karceni	karcone
contemporary adverbial participle		karcąc
verbal noun		karcenie