kalla

kalla

See also: källa

Albanian

Etymology

From *kallë, derivative of kall.

Noun

kalla ?

1. slander, calumny

Related terms

• kall
• kallëzoj

---

Estonian

Noun

kalla (genitive [please provide], partitive [please provide])

1. Zantedeschia, calla lily, arum lily (any plant of the genus Zantedeschia)

Noun

kalla

1. illative singular of kala

---

Faroese

Etymology

From Old Norse kalla, from Proto-Germanic *kalzōną.

Verb

kalla (third person singular past indicative kallaði, third person plural past indicative kallað, supine kallað)

1. to call

Conjugation

Conjugation of kalla (group v-30)
infinitive	kalla
supine	kallað
participle (a6)1	kallandi	kallaður
	present	past
first singular	kalli	kallaði
second singular	kallar	kallaði
third singular	kallar	kallaði
plural	kalla	kallaðu
	imperative
singular	kalla!
plural	kallið!
1Only the past participle being declined.

---

Finnish

Leaves and inflorescence of Zantedeschia aethiopica.

Etymology

From translingual Calla.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkɑlːɑ/, [ˈkɑlːɑ]
• Rhymes: -ɑlːɑ
• Syllabification^(key): kal‧la

Noun

kalla

1. Zantedeschia, calla lily, arum lily (plant of the genus Zantedeschia)
2. calla lily, arum lily, hardy arum, Zantedeschia aethiopica

Usage notes

The plants of the related genus Calla are called suovehka in Finnish.

Declension

Inflection of kalla (Kotus type 9/kala, no gradation)
nominative		kalla	kallat
genitive		kallan	kallojen
partitive		kallaa	kalloja
illative		kallaan	kalloihin
		singular	plural
nominative		kalla	kallat
accusative	nom.	kalla	kallat
	gen.	kallan
genitive		kallan	kallojen kallainrare
partitive		kallaa	kalloja
inessive		kallassa	kalloissa
elative		kallasta	kalloista
illative		kallaan	kalloihin
adessive		kallalla	kalloilla
ablative		kallalta	kalloilta
allative		kallalle	kalloille
essive		kallana	kalloina
translative		kallaksi	kalloiksi
instructive		—	kalloin
abessive		kallatta	kalloitta
comitative		—	kalloineen

Possessive forms of kalla (type kala)
possessor	singular	plural
1st person	kallani	kallamme
2nd person	kallasi	kallanne
3rd person	kallansa

Synonyms

• (Zantedeschia): huonevehka
• (Zantedeschia aethiopica): valkohuonevehka

---

Icelandic

Etymology

From Old Norse kalla, from Proto-Germanic *kalzōną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkʰatla/
• Rhymes: -atla

Verb

kalla (weak verb, third-person singular past indicative kallaði, supine kallað)

1. to call, name, refer to

   Hann er kallaður Vífill.

   He's called Vífill.

2. to call, to shout
   • 1928, Krummavísa (“Raven Song”, on Icelandic Wikisource) by Jón Ásgeirsson

     Krummi krunkar úti,

     kallar á nafna sinn:

     „Ég fann höfuð af hrúti

     hrygg og gæruskinn.“

     Komdu nú og kroppaðu með mér,

     krummi nafni minn.

     “Krummi croaks outside,

     calling his namesake:

     ‘I found the head of a ram,

     backbone and sheepskin.’

     Come now and peck with me,

     Krummi, my namesake.”

Conjugation

kalla — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að kalla
supine (sagnbót)		kallað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		kallandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég kalla	við köllum	present (nútíð)	ég kalli	við köllum
	þú kallar	þið kallið		þú kallir	þið kallið
	hann, hún, það kallar	þeir, þær, þau kalla		hann, hún, það kalli	þeir, þær, þau kalli
past (þátíð)	ég kallaði	við kölluðum	past (þátíð)	ég kallaði	við kölluðum
	þú kallaðir	þið kölluðuð		þú kallaðir	þið kölluðuð
	hann, hún, það kallaði	þeir, þær, þau kölluðu		hann, hún, það kallaði	þeir, þær, þau kölluðu
imperative (boðháttur)	kalla (þú)	kallið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	kallaðu	kalliði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

kallast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að kallast
supine (sagnbót)		kallast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		kallandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég kallast	við köllumst	present (nútíð)	ég kallist	við köllumst
	þú kallast	þið kallist		þú kallist	þið kallist
	hann, hún, það kallast	þeir, þær, þau kallast		hann, hún, það kallist	þeir, þær, þau kallist
past (þátíð)	ég kallaðist	við kölluðumst	past (þátíð)	ég kallaðist	við kölluðumst
	þú kallaðist	þið kölluðust		þú kallaðist	þið kölluðust
	hann, hún, það kallaðist	þeir, þær, þau kölluðust		hann, hún, það kallaðist	þeir, þær, þau kölluðust
imperative (boðháttur)	kallast (þú)	kallist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	kallastu	kallisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

kallaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	kallaður	kölluð	kallað		kallaðir	kallaðar	kölluð
accusative (þolfall)	kallaðan	kallaða	kallað		kallaða	kallaðar	kölluð
dative (þágufall)	kölluðum	kallaðri	kölluðu		kölluðum	kölluðum	kölluðum
genitive (eignarfall)	kallaðs	kallaðrar	kallaðs		kallaðra	kallaðra	kallaðra
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	kallaði	kallaða	kallaða		kölluðu	kölluðu	kölluðu
accusative (þolfall)	kallaða	kölluðu	kallaða		kölluðu	kölluðu	kölluðu
dative (þágufall)	kallaða	kölluðu	kallaða		kölluðu	kölluðu	kölluðu
genitive (eignarfall)	kallaða	kölluðu	kallaða		kölluðu	kölluðu	kölluðu

---

Latvian

kallas

Noun

kalla f (4th declension)

1. calla

Declension

Declension of kalla (4th declension)

	singular (vienskaitlis)	plural (daudzskaitlis)
nominative (nominatīvs)	kalla	kallas
accusative (akuzatīvs)	kallu	kallas
genitive (ģenitīvs)	kallas	kallu
dative (datīvs)	kallai	kallām
instrumental (instrumentālis)	kallu	kallām
locative (lokatīvs)	kallā	kallās
vocative (vokatīvs)	kalla	kallas

---

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Old Norse kalla, from Proto-Germanic *kalzōną. Akin to English call.

Alternative forms

• kalle (e- and split infinitives)

Pronunciation

• IPA^(key): /²kɑlːɑ/

Verb

kalla (present tense kallar, past tense kalla, past participle kalla, passive infinitive kallast, present participle kallande, imperative kalla/kall)

1. to call (to name or refer to)

   Kva kallar ein denne greia?

   What is this thing called?

2. call (to cry or shout)

Related terms

• kall

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Alternative forms

• kalli (superseeded)

Noun

kalla n

1. definite plural of kall

References

• “kalla” in The Nynorsk Dictionary.

---

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *kalzōną.

Verb

kalla (singular past indicative kallaði, plural past indicative kǫlluðu, past participle kallaðr)

1. to call, name, refer to (as)
2. to call, shout

Conjugation

Conjugation of kalla — active (weak class 2)

infinitive	kalla
present participle	kallandi
past participle	kallaðr
indicative	present	past
1st-person singular	kalla	kallaða
2nd-person singular	kallar	kallaðir
3rd-person singular	kallar	kallaði
1st-person plural	kǫllum	kǫlluðum
2nd-person plural	kallið	kǫlluðuð
3rd-person plural	kalla	kǫlluðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	kalla	kallaða
2nd-person singular	kallir	kallaðir
3rd-person singular	kalli	kallaði
1st-person plural	kallim	kallaðim
2nd-person plural	kallið	kallaðið
3rd-person plural	kalli	kallaði
imperative	present
2nd-person singular	kalla
1st-person plural	kǫllum
2nd-person plural	kallið

Conjugation of kalla — mediopassive (weak class 2)

infinitive	kallask
present participle	kallandisk
past participle	kallazk
indicative	present	past
1st-person singular	kǫllumk	kǫlluðumk
2nd-person singular	kallask	kallaðisk
3rd-person singular	kallask	kallaðisk
1st-person plural	kǫllumsk	kǫlluðumsk
2nd-person plural	kallizk	kǫlluðuzk
3rd-person plural	kallask	kǫlluðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	kǫllumk	kǫlluðumk
2nd-person singular	kallisk	kallaðisk
3rd-person singular	kallisk	kallaðisk
1st-person plural	kallimsk	kallaðimsk
2nd-person plural	kallizk	kallaðizk
3rd-person plural	kallisk	kallaðisk
imperative	present
2nd-person singular	kallask
1st-person plural	kǫllumsk
2nd-person plural	kallizk

Descendants

• Danish: kalde
• Faroese: kalla
• Icelandic: kalla
• Norwegian Bokmål: kalle
• Norwegian Nynorsk: kalla, kalle
• Swedish: kalla

References

• “kalla”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press

---

Old Swedish

Etymology

From Old Norse kalla, from Proto-Germanic *kalzōną.

Verb

kalla

1. to call, name
2. to summon, call for

Conjugation

Conjugation of kalla (weak)

	present			past
infinitive	kalla			—
participle	kallandi, -e			kallaþer
active voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	kallar	kalli, -e	—	kallaþi, -e	kallaþi, -e
þū	kallar	kalli, -e	kalla	kallaþi, -e	kallaþi, -e
han	kallar	kalli, -e	—	kallaþi, -e	kallaþi, -e
vīr	kallum, -om	kallum, -om	kallum, -om	kallaþum, -om	kallaþum, -om
īr	kallin	kallin	kallin	kallaþin	kallaþin
þēr	kalla	kallin	—	kallaþu, -o	kallaþin
mediopassive voice	indicative	subjunctive	imperative	indicative	subjunctive
iæk	kallas	kallis, -es	—	kallaþis, -es	kallaþis, -es
þū	kallas	kallis, -es	—	kallaþis, -es	kallaþis, -es
han	kallas	kallis, -es	—	kallaþis, -es	kallaþis, -es
vīr	kallums, -oms	kallums, -oms	—	kallaþums, -oms	kallaþums, -oms
īr	kallins	kallins	—	kallaþins	kallaþins
þēr	kallas	kallins	—	kallaþus, -os	kallaþins

Descendants

• Swedish: kalla

References

• kalla in Knut Fredrik Söderwall, Ordbok öfver svenska medeltids-språket, del 1: A-L

---

Swedish

Pronunciation

• IPA^(key): /²kalːa/

• audio

  (file)

Etymology 1

From Old Swedish kalla, from Old Norse kalla, from Proto-Germanic *kalzōną.

Verb

kalla (present kallar, preterite kallade, supine kallat, imperative kalla)

1. to call, denote, refer to; to give as a name
2. to call, request, beckon, summon

Conjugation

Conjugation of kalla (weak)

	Active		Passive
Infinitive	kalla		kallas
Supine	kallat		kallats
Imperative	kalla		—
Imper. plural1	kallen		—
	Present	Past	Present	Past
Indicative	kallar	kallade	kallas	kallades
Ind. plural1	kalla	kallade	kallas	kallades
Subjunctive2	kalle	kallade	kalles	kallades
	Participles
Present participle	kallande
Past participle	kallad
1 Archaic. 2 Dated. See the appendix on Swedish verbs.

Adjective

kalla

1. absolute singular definite and plural form of kall.

Further reading

• kalla in Svensk ordbok.