kaanon
Finnish
Etymology
From Swedish kanon, ultimately from Latin canōn, from Ancient Greek κᾰνών (kanṓn).
Pronunciation
- IPA(key): /ˈkɑːnon/, [ˈkɑːno̞n]
- Rhymes: -ɑːnon
- Syllabification(key): kaa‧non
Noun
kaanon
- (music) canon, round (piece of music in which the same melody is played by different voices, but beginning at different times)
Declension
Inflection of kaanon (Kotus type 6/paperi, no gradation) | |||
---|---|---|---|
nominative | kaanon | kaanonit | |
genitive | kaanonin | kaanonien kaanoneiden kaanoneitten | |
partitive | kaanonia | kaanoneita kaanoneja | |
illative | kaanoniin | kaanoneihin | |
singular | plural | ||
nominative | kaanon | kaanonit | |
accusative | nom. | kaanon | kaanonit |
gen. | kaanonin | ||
genitive | kaanonin | kaanonien kaanoneiden kaanoneitten | |
partitive | kaanonia | kaanoneita kaanoneja | |
inessive | kaanonissa | kaanoneissa | |
elative | kaanonista | kaanoneista | |
illative | kaanoniin | kaanoneihin | |
adessive | kaanonilla | kaanoneilla | |
ablative | kaanonilta | kaanoneilta | |
allative | kaanonille | kaanoneille | |
essive | kaanonina | kaanoneina | |
translative | kaanoniksi | kaanoneiksi | |
instructive | — | kaanonein | |
abessive | kaanonitta | kaanoneitta | |
comitative | — | kaanoneineen |
Possessive forms of kaanon (type paperi) | ||
---|---|---|
possessor | singular | plural |
1st person | kaanonini | kaanonimme |
2nd person | kaanonisi | kaanoninne |
3rd person | kaanoninsa |
Anagrams
- onkaan