iuvamentum
Latin
Etymology
From iuvāre (“to aid, to save”) + -menta (“forming collective nouns”) + -um.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /i̯u.u̯aːˈmen.tum/, [i̯uː̯äːˈmɛn̪t̪ʊ̃ˑ]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ju.vaˈmen.tum/, [juväˈmɛn̪t̪um]
Noun
iuvāmentum n (genitive iuvāmentī); second declension
- aid, assistance, help
Declension
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | iuvāmentum | iuvāmenta |
Genitive | iuvāmentī | iuvāmentōrum |
Dative | iuvāmentō | iuvāmentīs |
Accusative | iuvāmentum | iuvāmenta |
Ablative | iuvāmentō | iuvāmentīs |
Vocative | iuvāmentum | iuvāmenta |
References
- Karl Ernst Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch (Hannover, 1918; reprint Darmstadt, 1998), vol. 2, p. 505.