irruptus
Latin
Etymology
Perfect passive participle of irrumpō.
Participle
irruptus m (feminine irrupta, neuter irruptum); first/second declension
- intruded
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | irruptus | irrupta | irruptum | irruptī | irruptae | irrupta | |
Genitive | irruptī | irruptae | irruptī | irruptōrum | irruptārum | irruptōrum | |
Dative | irruptō | irruptae | irruptō | irruptīs | irruptīs | irruptīs | |
Accusative | irruptum | irruptam | irruptum | irruptōs | irruptās | irrupta | |
Ablative | irruptō | irruptā | irruptō | irruptīs | irruptīs | irruptīs | |
Vocative | irrupte | irrupta | irruptum | irruptī | irruptae | irrupta |
References
- irruptus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- irruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette