Iovis
Latin
Proper noun
Iovis
- genitive singular of Iuppiter
Etymology 2
Regularisation of the nominative and the oblique stems, continuing the inflection of Proto-Indo-European *dyḗws. Compare Old Latin Diovis.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈi̯o.u̯is/, [ˈi̯ou̯ɪs̠]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /ˈjo.vis/, [ˈjɔːvis]
Proper noun
Iovis m (genitive Iovis); third declension
- (Late Latin, Medieval Latin) Alternative form of Iuppiter, the god Jove, Jupiter.
- 556 AD - 636 AD, Isidore of Seville, Etymologiae, page VIII:
- Quōs pāgānī deōs asserunt, hominēs ōlim fuisse prōduntur, et prō ūniuscuiusque vītā vel meritīs colī apud suōs post mortem coepērunt, ut apud Aegyptum Īsis, apud Crētam Iovis, apud Maurōs Iuba, apud Latinōs Faunus, apud Rōmānōs Quirīnus.
- (please add an English translation of this quote)
- 556 AD - 636 AD, Isidore of Seville, Etymologiae, page VIII:
- Iovis fertur ā iuvandō dictus, et Iuppiter quasi iuvāns pater, hoc est, omnibus praestāns.
- (please add an English translation of this quote)
-
Declension
Third-declension noun.
| Case | Singular | Plural |
|---|---|---|
| Nominative | Iovis | Iovēs |
| Genitive | Iovis | Iovum |
| Dative | Iovī | Iovibus |
| Accusative | Iovem | Iovēs |
| Ablative | Iove | Iovibus |
| Vocative | Iovis | Iovēs |