intono
See also: intonò
Italian
Verb
intono
- first-person singular present indicative of intonare
Anagrams
- notino
- tonino
Latin
Etymology
From in- + tonō.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /ˈin.to.noː/, [ˈɪn.tɔ.noː]
Verb
intonō (present infinitive intonāre, perfect active intonuī, supine intonātum); first conjugation
- I thunder (make a thunderous noise)
Inflection
Conjugation of intono (first conjugation) | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
indicative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | intonō | intonās | intonat | intonāmus | intonātis | intonant |
imperfect | intonābam | intonābās | intonābat | intonābāmus | intonābātis | intonābant | |
future | intonābō | intonābis | intonābit | intonābimus | intonābitis | intonābunt | |
perfect | intonuī | intonuistī | intonuit | intonuimus | intonuistis | intonuērunt, intonuēre | |
pluperfect | intonueram | intonuerās | intonuerat | intonuerāmus | intonuerātis | intonuerant | |
future perfect | intonuerō | intonueris | intonuerit | intonuerimus | intonueritis | intonuerint | |
passive | present | intonor | intonāris, intonāre | intonātur | intonāmur | intonāminī | intonantur |
imperfect | intonābar | intonābāris, intonābāre | intonābātur | intonābāmur | intonābāminī | intonābantur | |
future | intonābor | intonāberis, intonābere | intonābitur | intonābimur | intonābiminī | intonābuntur | |
perfect | intonatus + present active indicative of sum | ||||||
pluperfect | intonatus + imperfect active indicative of sum | ||||||
future perfect | intonatus + future active indicative of sum | ||||||
subjunctive | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | intonem | intonēs | intonet | intonēmus | intonētis | intonent |
imperfect | intonārem | intonārēs | intonāret | intonārēmus | intonārētis | intonārent | |
perfect | intonuerim | intonuerīs | intonuerit | intonuerimus | intonueritis | intonuerint | |
pluperfect | intonuissem | intonuissēs | intonuisset | intonuissēmus | intonuissētis | intonuissent | |
passive | present | intoner | intonēris, intonēre | intonētur | intonēmur | intonēminī | intonentur |
imperfect | intonārer | intonārēris, intonārēre | intonārētur | intonārēmur | intonārēminī | intonārentur | |
perfect | intonatus + present active subjunctive of sum | ||||||
pluperfect | intonatus + imperfect active subjunctive of sum | ||||||
imperative | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
active | present | — | intonā | — | — | intonāte | — |
future | — | intonātō | intonātō | — | intonātōte | intonantō | |
passive | present | — | intonāre | — | — | intonāminī | — |
future | — | intonātor | intonātor | — | — | intonantor | |
non-finite forms | active | passive | |||||
present | perfect | future | present | perfect | future | ||
infinitives | intonāre | intonuisse | intonatūrus esse | intonārī | intonatus esse | intonatum īrī | |
participles | intonāns | — | intonatūrus | — | intonatus | intonandus | |
verbal nouns | gerund | supine | |||||
nominative | genitive | dative/ablative | accusative | accusative | ablative | ||
intonāre | intonandī | intonandō | intonandum | intonatum | intonatū |
References
- intono in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- intono in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- intono in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette