inquilinatus
Latin
Etymology 1
inquilīnō (“I am a tenant”) + -tus (action noun suffix)
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /in.kʷi.liːˈnaː.tus/, [ɪŋ.kᶣɪ.liːˈnaː.tʊs]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /in.kwi.liˈna.tus/, [iŋ.kwi.liˈnaː.tus]
Noun
inquilīnātus m (genitive inquilīnātūs); fourth declension
- (Late Latin) sojourn
Declension
Fourth declension.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | inquilīnātus | inquilīnātūs |
Genitive | inquilīnātūs | inquilīnātuum |
Dative | inquilīnātuī | inquilīnātibus |
Accusative | inquilīnātum | inquilīnātūs |
Ablative | inquilīnātū | inquilīnātibus |
Vocative | inquilīnātus | inquilīnātūs |
Descendants
- Italian: inquilinato
Etymology 2
See the etymology of the main entry.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /in.kʷi.liːˈnaː.tuːs/, [ɪŋ.kᶣɪ.liːˈnaː.tuːs]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /in.kwi.liˈna.tus/, [iŋ.kwi.liˈnaː.tus]
Noun
inquilīnātūs m
- genitive singular of inquilīnātus
- nominative plural of inquilīnātus
- accusative plural of inquilīnātus
- vocative plural of inquilīnātus