innocentum

innocentum

Latin

Adjective

innocentum

1. genitive masculine plural of innocens
   • 438 CE, Codex Theodosianus 9.1.14:

     quicumque alium de homicidii crimine periculosa vel capitali obiectione pulsaverit, non prius a iudicibus audiatur, quam se similem poenam, quam reo intendit, conscripserit subiturum: et si servos alienos accusandos esse crediderit, se simili inscriptione constringat, futurum ut supplicia innocentum servorum aut poena capitis sui aut facultatum amissione compenset.

2. genitive feminine plural of innocens
3. genitive neuter plural of innocens

Noun

innocentum

1. genitive plural of innocens
   • c. 211 BCE, Plautus, Rudens 618–619[1]:

     Víndicate, ne ínpiorum potíor sit polléntia
     Quam ínnocentum, quí se scelere fíere nolunt nóbilis.

References

1. T. Macci Plauti Captivi, Trinummus, et Rudens. With English Notes, critical and explanatory. By C. S. Harrington, New York, 1870, page 159