indignabundus
Latin
Etymology
indignor (“be indignant, scorn”) + -bundus
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /in.diɡ.naːˈbun.dus/, [ɪn.dɪŋ.naːˈbʊn.dʊs]
Adjective
indignābundus (feminine indignābunda, neuter indignābundum); first/second declension
- indignant, enraged, furious
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | indignābundus | indignābunda | indignābundum | indignābundī | indignābundae | indignābunda | |
Genitive | indignābundī | indignābundae | indignābundī | indignābundōrum | indignābundārum | indignābundōrum | |
Dative | indignābundō | indignābundō | indignābundīs | ||||
Accusative | indignābundum | indignābundam | indignābundum | indignābundōs | indignābundās | indignābunda | |
Ablative | indignābundō | indignābundā | indignābundō | indignābundīs | |||
Vocative | indignābunde | indignābunda | indignābundum | indignābundī | indignābundae | indignābunda |
References
- indignabundus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- indignabundus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- indignabundus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette