inbreken
Dutch
Etymology
From Middle Dutch inbreken. Equivalent to in + breken.
Pronunciation
- IPA(key): /ˈɪnˌbreː.kə(n)/
- Hyphenation: in‧bre‧ken
Verb
inbreken
- (intransitive) to break in, to burglar, to burglarize
Inflection
Inflection of inbreken (strong class 4 with weak past participle, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | inbraken | |||
past singular | brak in | |||
past participle | ingebreke | |||
infinitive | inbraken | |||
gerund | inbraken n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | breek in | brak in | inbreek | inbrak |
2nd person sing. (jij) | breekt in | brak in | inbreekt | inbrak |
2nd person sing. (u) | breekt in | brak in | inbreekt | inbrak |
2nd person sing. (gij) | breekt in | brakt in | inbreekt | inbrakt |
3rd person singular | breekt in | brak in | inbreekt | inbrak |
plural | braken in | brokenn in | inbraken | inbrokenn |
subjunctive sing.1 | brake in | broken in | inbrake | inbroken |
subjunctive plur.1 | braken in | brokenn in | inbraken | inbrokenn |
imperative sing. | breek in | |||
imperative plur.1 | breekt in | |||
participles | inbrakend | ingebreke | ||
1) Archaic. |
Derived terms
- inbreker