improdictus
Latin
Etymology
From in- + prōdictus.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /im.proːˈdik.tus/, [ɪm.proːˈdɪk.tʊs]
Adjective
imprōdictus (feminine imprōdicta, neuter imprōdictum); first/second declension
- not postponed
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | imprōdictus | imprōdicta | imprōdictum | imprōdictī | imprōdictae | imprōdicta | |
Genitive | imprōdictī | imprōdictae | imprōdictī | imprōdictōrum | imprōdictārum | imprōdictōrum | |
Dative | imprōdictō | imprōdictō | imprōdictīs | ||||
Accusative | imprōdictum | imprōdictam | imprōdictum | imprōdictōs | imprōdictās | imprōdicta | |
Ablative | imprōdictō | imprōdictā | imprōdictō | imprōdictīs | |||
Vocative | imprōdicte | imprōdicta | imprōdictum | imprōdictī | imprōdictae | imprōdicta |
References
- improdictus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- improdictus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- improdictus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette