impetratio
Latin
Etymology
impetrō (“to accomplish, obtain”) + -tiō
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /im.peˈtraː.ti.oː/, [ɪmpɛˈt̪räːt̪ioː]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /im.peˈtra.t͡si.o/, [impɛˈt̪räːt̪͡s̪iɔ]
Noun
impetrātiō f (genitive impetrātiōnis); third declension
- obtaining by request, accomplishment
Declension
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | impetrātiō | impetrātiōnēs |
Genitive | impetrātiōnis | impetrātiōnum |
Dative | impetrātiōnī | impetrātiōnibus |
Accusative | impetrātiōnem | impetrātiōnēs |
Ablative | impetrātiōne | impetrātiōnibus |
Vocative | impetrātiō | impetrātiōnēs |
References
- impetratio in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- impetratio in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers