imperatum
Latin
Alternative forms
- inperātum
Etymology
From imperātus, perfect passive participle of imperō (“command, order”), from im- (“form of in”) + parō (“prepare, arrange; intend”).
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /im.peˈraː.tum/, [ɪmpɛˈräːt̪ʊ̃ˑ]
- (Ecclesiastical) IPA(key): /im.peˈra.tum/, [impeˈräːt̪um]
Noun
imperātum n (genitive imperātī); second declension
- That which is commanded, a command, order.
Declension
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | imperātum | imperāta |
Genitive | imperātī | imperātōrum |
Dative | imperātō | imperātīs |
Accusative | imperātum | imperāta |
Ablative | imperātō | imperātīs |
Vocative | imperātum | imperāta |
Related terms
- imperābiliter
- imperāns
- imperātīvē
- imperātīvus
- imperātōr
- imperātōriē
- imperātrīx
- imperātus
- imperiābiliter
- imperiālis
- imperiōsē
- imperiōsus
- imperitō
- imperium
- imperō
Participle
imperātum
- accusative masculine/neuter singular of imperātus
References
- “imperatum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “imperatum”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- imperatum in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette
- Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
- to carry out order: iussa (usually only in plur.), imperata facere
- to carry out order: iussa (usually only in plur.), imperata facere