imperativus
Dutch
Etymology
Borrowed from Latin imperātīvus.
Noun
imperativus m (plural imperativi or imperativussen, diminutive imperativusje n)
- (grammar) the imperative mood or a word therein
Synonyms
- gebiedende wijs
- imperatief
Latin
Alternative forms
- inperātīvus
Etymology
From imperō (“to command, order”) + -īvus.
Pronunciation
- (Classical) IPA(key): /im.pe.raːˈtiː.wus/, [ɪm.pɛ.raːˈtiː.wʊs]
Adjective
imperātīvus (feminine imperātīva, neuter imperātīvum); first/second declension
- Of or proceeding from a command, commanded.
- (grammar) imperative
Inflection
First/second declension.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | imperātīvus | imperātīva | imperātīvum | imperātīvī | imperātīvae | imperātīva | |
Genitive | imperātīvī | imperātīvae | imperātīvī | imperātīvōrum | imperātīvārum | imperātīvōrum | |
Dative | imperātīvō | imperātīvae | imperātīvō | imperātīvīs | imperātīvīs | imperātīvīs | |
Accusative | imperātīvum | imperātīvam | imperātīvum | imperātīvōs | imperātīvās | imperātīva | |
Ablative | imperātīvō | imperātīvā | imperātīvō | imperātīvīs | imperātīvīs | imperātīvīs | |
Vocative | imperātīve | imperātīva | imperātīvum | imperātīvī | imperātīvae | imperātīva |
Derived terms
- imperātīvē
Related terms
- imperābiliter
- imperāns
- imperātōr
- imperātōriē
- imperātōrius
- imperātrīx
- imperātum
- imperātus
- imperiābiliter
- imperiālis
- imperiōsē
- imperiōsus
- imperitō
- imperium
- imperō
Descendants
- Catalan: imperatiu
- English: imperative
- French: impératif
- Italian: imperativo
- Portuguese: imperativo
- Romanian: imperativ
- Spanish: imperativo
References
- imperativus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- imperativus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette